Een psychiater van de Stichting Levenseindekliniek bezocht de tbs'er eerder dit jaar in de Nijmeegse tbs-instelling, maar wees het verzoek af. Volgens Lieftink omdat er in de ogen van de Levenseindekliniek geen sprake zou zijn van ondraaglijk en uitzichtloos lijden.

Worsteling met geaardheid

Hekwerk rond de Pompekliniek in Nijmegen. © anp

De tbs'er vindt volgens zijn advocaat dat hij de keuze zou moeten hebben tussen longstay en de dood. Hij leek na een bijna 20-jarige behandeling op weg naar terugkeer in de samenleving, maar kreeg eind vorig jaar een terugval. Hij worstelt met zijn geaardheid en is volgens Lieftink tot het besef gekomen dat hij misschien toch nooit zelfstandig zal kunnen functioneren in de maatschappij.

De Stichting Levenseindekliniek noemt het euthanasieverzoek van de tbs'er 'zeer uitzonderlijk'.

Een woordvoerder wil om privacyredenen niet ingaan op de redenen van de weigering, maar stelt in algemene zin dat alleen het niet willen ondergaan van longstay of levenslang geen grond voor euthanasie kan zijn.

Tot de laatste adem in de kliniek

In Nederland verblijven 110 tbs'ers op de longstayafdelingen in Vught, Nijmegen en (het dorpje) Zeeland, allemaal onderdeel van de Pompestichting. Uit cijfers van deze tbs-instelling blijkt dat jaarlijks gemiddeld 10 procent van de longstayers uitstroomt naar reguliere vormen van tbs-behandeling of tbs-longcare (meer perspectief en behandeling, minder restricties dan longstay). Desalniettemin komt 56 procent nooit meer vrij, omdat de risico's te groot zijn. Deze longstayers blijven tot hun laatste adem in de kliniek.

Advocaat Lieftink pleit voor het verbinden van een maximumverblijf aan de tbs. Het is volgens hem in strijd met het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens om mensen levenslang op te sluiten.