Max werd veroordeeld voor het betasten van een vrouw en het met misbruik bedreigen van een jongen, maar ontkende de delicten. Veertien jaar welles-nietes-TBS volgde. Kan dat niet anders?

De documentaire Max, een leven in TBS is een minuut of tien op gang en dan stelt Max een belangrijke vraag: ‘Welk kind van zestien, zeventien jaar, gaat veertien jaar zitten voor een misdrijf waarvoor de meeste mensen hooguit een taakstraf krijgen? Of twee, drie maanden voorwaardelijk. Enkel en alleen omdat hij zegt: ik heb het niet gedaan.’

Ja, dan zou er inderdaad iets met je aan de hand zijn.

Misbruik
Nou ís Max veroordeeld voor het betasten van een vrouw en het met misbruik bedreigen van een achtjarige jongen.

Max ontkende en wilde niet meewerken aan onderzoeken, waardoor het hele systeem in de soep liep. Want hoe viel te ontdekken hoe gevaarlijk Max was, als hij niet mee wilde werken? Of dat er gevaar was voor recidive? Of, zoals Max het zelf uitlegde: waarom meewerken aan een onderzoek naar een incident dat hij niet had gepleegd? Deze cirkelredenering ging bijna veertien jaar zo door – en zo werd het verhaal van Max, een leven in TBS eens een heel ander TBS-verhaal dan we gewend zijn; een verhaal dat in de media meestal van incident naar incident hobbelt.

Alles dan maar weer op de schop? Een systeem dat niet deugt? Dan even wat cijfers en de vertekening in de media: 70.000 keer per jaar komt een TBS-gestelde in de maatschappij, al dan niet begeleid. ‘De incidenten vertekenen het beeld’, zegt Van Kuijck. Advocaat Jan-Jesse Lieftink: ‘Het gaat ongeveer drie, vier keer per jaar fout.’ Van Marle: ‘De kans op herhaaldelicten –  die breed uit worden gemeten in de kranten – is 0,0004 procent. TBS wordt in diskrediet gebracht door deze incidenten.’ Lieftink maakt een vergelijking met gedetineerden: ‘Die gaan vier keer zo veel in de fout. Maar dat staat niet op de voorpagina van de Telegraaf.’