Het lijkt een aflevering van een Netflix-serie. Maandagavond, 2 september 2019. In de kale separeercel waar hij zijn dagen in eenzaamheid slijt, zet Dennis P. zijn oor tegen de muur. Hij hoort hoe personeelsleden van de Nijmeegse Pompekliniek elkaar gedag zeggen en naar huis gaan. Het moet tegen tienen zijn.

Mes, vork en lepel

In zijn cel staat een bed, een kastje, een wc-pot en een tv. Hij zet het geluid hard. Muziek. Niemand heeft iets door. Niemand weet dat Dennis een mes, een vork en een lepel heeft achter gehouden. Dat ging simpel. ,,De ene medewerker bracht het dienblad met eten én bestek, de andere ploeg haalde het dienblad uren later weer op zonder naar het bestek te vragen.”

. 

Uit het kastje in zijn cel haalt hij de schroeven. Met het mesje boort hij gaten in zijn schoenen, waarna hij de schroeven in de neuzen en zolen vastdraait. Nu heeft hij klauterschoenen. Handig om straks het imposante hek van de tbs-kliniek mee te bedwingen. 

Een terugval (drank, drugs) én een vechtpartij met een mede-tbs’er deden hem in de separeercel belanden. Hij verblijft er al weken. Terwijl het zo goed ging. Hij was, zoals dat heet, aan het resocialiseren. Dennis werkte overdag bij een dakdekkersbedrijf in de regio Nijmegen.

Lees hier de rest van het artikel.